Yalnızlığa Güzelleme..

Gİdeceğim demekle gidemediğimin,kalacağım demekle de kalamadığımın pespayesiyle,

Araf'tayım,

gidersem nereye gideceğim,
kim,hangi şehir kabul eder beni, kırık kalbimi,yıkılan umutlarımla yalnızlığımı,

kalırsam kalbim incinecek,
umutsuz yaşamak zorundayım ve nedeni bilmediğim bir yalnızlık yaşayacağım…

Artık eskisi gibi tad vermiyor her akşam tek dostum olan rakı kadehleri…

bana şarkılarını söyleyen müzeyyen senar , zeki müren yada "hadi abbas vakit tamam" diyen mustafa keser ve diğerleri…

yazamıyorum da içimde ki tükenmişlikle bir iki kelam bir şey…

İçimde çoşkunum gün-güne azaldığını biliyorum... 
kendimle küser oldum,
konuşamıyorum…

Yalnızlığım beni öylesine yalnızlaştırdı ki sırtımda kamburum oldu, nereye gidersem gideyim, kiminle konuşursam konuşayım...
sanki kendime gidiyor...
sanki kendimle konuşmaktayım..

Bir kitapta okumuşum gibi geliyor ama emin değilim diyorum.. doğrusu ne okuduğum kitaplar, ne makaleler, ne de şiir artık beni etkilemiyor..
Belki de hoş olan bu diyorum ama sonrası ne diye düşünüyorum..

Sonrası mı yine yalnızlık..

Gitmek istiyorum önce kendimden, sonra burada ne varsa ondan.

Onlar mı yalnızlığım,
Umutsuzluk,
Kırık kalbim...

Kalırsam yalnızlığımla iyice yalnızlaşacağım,

umudumu tüketeceğim,

kalbim çok ağlayacak..

gidersem nereye gideceğim,

kim,hangi şehir kabul eder beni

kırık kalbimi,

yıkılan umutlarımla,

yalnızlığımı…

Ozan’ca