ellerini.
Güldüğümüz yüzlere tahammül edemeden gülüyoruz çokça. Hep aynılaşıyor
söylediğimiz sözler.
Ve tahammül etmemiz gerekenler artıyor her gün.
Zarafet doluyor her yanımız. Kırıldıkça kırılıyoruz.
Oysa çoğu zaman ağız dolusu küfürle uyanmak istiyoruz güne ve kimi yüzler
tükürülmek için duruyor önümüzde.
Tahammül ettikçe söyleyemediklerimizi biriktiriyoruz ve “dilimizin ucunda
küfre dönüyor her sözcük”. Küfür etmenin ayıp olduğunu söyleyenlerse
tahammül çağırıcıları.
Yere bile tükürmenin ayıplığından söz edenlerse sistemin bekçileri.
Kızgınlığımızı küfürle süslemenin ve yüzlere tükürmenin asaletinden yoksun
kalmamız isteniyor.
Onlar tahammülü kutsarken her birimizin çürümesinden sorumlu olanlar.
Erkeklerimizi ve kadınlarımızı çürütüyorlar. Çocuklarımız çürük ağaçlardan
kopardıkları çürük meyvelerle doyuruyorlar karınlarını.
Büyük tahammüller çağındayız. Ve küfür yasaktır.
Oysa kırılarak konuştuğumuz sahtelikler dünyasında ölümünü
seyrettiklerimiz kadar gerçek bir yokluk içindeyiz.
Ali Murat İrat-Birgün
